Dit artikel, geplaatst op wanttoknow.nl, laat weer eens zien dat er zoveel goeds voorhanden is en dat het doelbewust door de gevestigde orde doodgezwegen wordt. Ik heb al eens eerder een artikel over deze zalf geplaats maar hoe meer aandacht hoe beter. Toch?
Begin jaren 1990: Kees Boegem, de uitvinder van de brandbalsem toont via een kokend-water-proef op zijn eigen lichaam, de werking van de balsem aan.Een vreemde kop misschien boven dit artikel, maar als je het verhaal hieronder leest, zul jij je verbazing ook niet meer kunnen onderdrukken. Hoe een relatief simpel natuurproduct 20x minder kost, maar minstens zoveel MEER effect heeft.. Inderdaad.. Brandwondenbalsem in de doofpot..
Meelezen, meeleven.. Inderdaad.. Het onderstaande relaas kregen we vorige week aangeboden door Mariëlle. Ze vertelt hoe zijzelf en haar zoon, ernstige brandwonden hadden opgelopen en over een proces van behandeling hiervan door een brandwondencentrum. Direct gevolgd door de behandeling van deze brandwonden met de natuurzalf van Kees Boegem.
Kees Boegem is al sinds de jaren 1990 druk doende om zijn brandzalf bekend te maken. Zijn vinding blijkt keer op keer een uiterst effectief middel te zijn tegen ernstige brandwonden, maar toch lijkt alles in het werk te worden gesteld om zijn middel niet geaccepteerd te krijgen door de reguliere medische wetenschap.. Rara?
Het bedrijf van Kees Boegem heeft in 1992 de Boegem Balsem op de markt gebracht. Door demonstraties van de werking in de media en Boegem Balsem in TV-commercials, werd de vraag naar de balsem groot.
Maar omdat de waterkoeling bij het gebruik van Boegem Balsem overbodig is geworden, ontstond er een heftige discussie met de brandwondenspecialisten en de Nederlandse Brandwonden Stichting.
Naar aanleiding daarvan werd Boegem Balsem onder de wet op de geneesmiddelen gebracht en mocht de balsem uitsluitend nog als cosmetisch product worden verkocht. De verwijzing naar de verbrande huid werd van de verpakking verwijderd. Maar de consumenten bleven de balsem evenwel voor de verbrande huid gebruiken, ook al was de naam veranderd in Boegem Skin Care.
In 2003 startte TNO Certification te Delft de procedure om een CE-certificaat te verlenen aan Boegem Gezondheidszorg bv. te Hilversum. Nadat alle onderzoeksprocedures met succes waren doorlopen werd op 9 februari 2005 het CE-certificaat voor ‚ÄòMedical Devices‚Äô verstrekt onder nummer CE4443.01. Met dit certificaat is eindelijk vastgesteld dat de balsem als ‘medisch hulpmiddel voor behandeling van de gesloten verbrande huid’ aan de Europese richtlijn voor medische hulpmiddelen voldoet.
Lees het hele verhaal van Mariëlle en trek je eigen conclusies. De vraag blijft waarom de uitvinding van Kees Boegem met opzet wordt gemeden?
* * * x
Brandwondencentrum versus Boegem Balsem..
Mariëlle, september 2010
Ravi
Het is 22 juli 2010 en na een gezellig etentje met wat vrienden, ging mijn man met deze vrienden in ons ‘drumhok’ nog even muziek maken. Mijn zoon Ravi (9) blijft bij me zeuren of ik samen met hem nog een kampvuurtje wil maken.
Maar dit keer had ik echt helemaal geen zin om een kampvuurtje maken, maar omdat het gezeur me teveel werd en ik maar moeilijk NEE kan zeggen, gingen Ravi en ik richting de stookplek. Nadat ik een kwartier mijn best had gedaan om de takjes die er al lagen in vlam te krijgen, pak ik er een fles spiritus bij; zo’n fles met een extra dopje om er een straaltje uit te spuiten.
Mariëlle
Toen ik 1 keer in de fles kneep, zag een fikse vlam ontstaan en hopende op eindelijk een echt goed vuur, spoot ik nogmaals. Maar toen gebeurde het: de fles spiritus ONTPLOFTE werkelijk in mijn hand. Er was een ontzettend harde knal en ik voel spetters op mijn armen, maar ik sta vervolgens verbijsterd naar mezelf te kijken, niet begrijpend wat er is gebeurd.
Ravi staat tegenover met, op een afstand van bijna 3 meter, als ik hem hoorde zeggen: ‘Mama, wat doe je nou?? ‘ Ik kijk verschrikt op en zie zijn mooie witte lange haren in de fik staan! Meteen trek ik hem naar me toe en druk hem tegen mijn borst en wrijf over zijn brandende haren tot hij zegt dat hij niet meer brandt..
Maar vervolgens zie ik de vlammen in mijn eigen broek aan mijn rechterbovenbeen, en laat me meteen vallen, op de stoeptegels. Pas toen ben ik heel hard om hulp gaan roepen, maar de mannen hoorden ons niet in het goed geïsoleerde drumhok. Ravi en ik liepen hier toen samen naar toe en hoorden tegelijkertijd een buurvrouw van haar balkon roepen dat we moesten koelen. Dat deden we direct, samen staand in het bad met de sproeier met lauw water; ondertussen was ook de ambulance gebeld.
Bij Ravi hingen de vellen aan zijn gezicht en hals en zijn ogen waren opgezwollen; hij kon nog maar weinig zien. Aan mijn been hing 1 heel groot stuk vel helemaal los. De gearriveerde ambulancemedewerkers legden een verkoelend sponsachtig materiaal over ons en namen ons mee naar de Spoedeisende Hulp..
Een team van ca. 6 personen (waaronder 2 jonge meiden die heel ongeïnteresseerd met elkaar stonden te smoezen en giechelen met de armpjes over elkaar gekruist) was aanwezig. Uiteindelijk werd Ravi aan de beademing gelegd en kregen we te horen dat we naar Rotterdam moesten, naar het Rotterdam Brandwondencentrum. Mijn been werd verbonden en er kwam de mededeling dat ik de volgende dag maar even dit verband moest laten wisselen.
Het was al na middernacht toen de IC-ambulance arriveerde om Ravi naar Rotterdam te vervoeren; ik besloot met mijn man mee te rijden naar Rotterdam. Ravi was onder zeil en ik mocht toch niet naast hem blijven zitten in deze ambulance. Het was 04.30 uur in de morgen toen de arts van het BWC Rotterdam ons te wist vertellen dat Ravi buiten levensgevaar was en dat zijn ogen hoogstwaarschijnlijk niet beschadigd waren.
Wij kregen een logeerkamer in het Maasstadziekenhuis (naast het BrandwondenCentrum (BWC)) en probeerden even te slapen. Laat in de ochtend bleek dat Ravi’s op de IC-kamer gelukkig al van de beademing af was, maar alle andere ‘toeters en bellen’ bleven nog wel op hem aangesloten.
Mijn been werd opnieuw verbonden door een verpleegkundige, maar zodanig dat later op de dag alles afgezakt was en ik weer om nieuw verband moest vragen. Maar wat bleek toen.. De andere verpleegkundige die mij toen hielp zag mijn wond, schrok ervan en ging meteen een kamer/bed regelen. Moe van alle emotie, het gestrompel en de pijn en liet ik het me welgevallen en ben in een diepe slaap gevallen. Mijn man mocht de nacht op een logeerbed in de kamer van Ravi doorbrengen.
Ravi had de dagen daarna heel veel moeite met het openen van zijn ogen. Op maandag was de vaste bezoekronde van de artsen; voor mij werd meteen een afspraak gemaakt voor een huidtransplantatie op woensdag.
Maar ik kreeg ook de vraag voorgelegd of ik wilde meewerken (als proefpersoon) aan een onderzoek naar een nieuw middel dat tijdens de operatie gebruikt zou worden op de donorsite (de plek waar de huid wordt weggenomen, die op de eigenlijke wond wordt belegt).
Bij deze ‘proef’ zouden dan 1/3 deel van de brandplek behandeld worden met het ‘nieuwe spulletje’, 1/3 deel met een placebostof en 1/3 deel met het voor hen bekende ‘reguliere spulletje’. Ik besliste om niet mee te werken, omdat het idee dat er grote kans was dat het verbrandde gedeelte van mijn been er dan op 3 verschillende manieren uit zou kunnen komen te zien, me uiterst onprettig voorkwam.
Ravi mocht op die maandag van Intensive Care af kon en was dus verlost van alle slangetjes. Gelukkig werd er nog niet gesproken over transplantatie bij hem, ze wilden het eerst nog weer een weekje aankijken. We mochten naar een kamer voor ons tweeën, en ook mijn man Hans mocht zijn logeerbed bij ons opstellen.
Diezelfde avond ben ik in het dagverblijf achter de computer gaan zitten en als vanzelf ging ik op zoek naar informatie over brandwonden.
Meteen bij de eerste link die ik bekeek, kwam een verhaal met foto’s en een filmpje tevoorschijn over Cornelius Koelewijn. Deze jongen van 10 had zich twee maanden eerder ernstig verbrand, doordat een steekvlam van benzine uit het brommertje sloeg, waar zijn broers aan het sleutelen waren.
Toen had Cornelius’ vader beslist dat de jongen met Boegem balsem behandeld zou worden, en absoluut niet naar het brandwondencentrum of ziekenhuis zou gaan.
Boegem balsem !…. daar had ik nog nooit van gehoord … verder zoeken dus!… Ik werd heel nieuwsgierig , want de foto’s bij het verhaal van Cornelius logen er niet om … deze jongen ziet er binnen een paar weken zo goed uit …en schijnbaar had hij helemaal geen pijn …en hij was gewoon lekker thuis …!!!
Ik kwam steeds meer goed nieuws tegen over Boegem balsem: reacties van mensen op forums, maar ook de pagina van Boegem zelf. Morgen zou ik zeker verder kijken, mijn belangstelling was inmiddels groot!!
De nachten waren zeer onrustig , Ravi had continu pijn en jeuk , vooral op zijn borst en hals, onder het verband. Hij zat dan ineens rechtop in bed te krabben aan zijn gezicht en te plukken aan zijn verband. Hij moest ’s nachts vaak opnieuw verbonden en kreeg ook een middeltje tegen de pijn en jeuk. Aan de zo-nodige rust daar kom je overigens niet toe in een ziekenhuis, door vooral de continue activiteiten de hele dag door, om je heen.
Mijn schoonmoeder bracht op mijn verzoek mijn eigen laptop mee en zo kon ik vanuit mijn eigen bed meer over Boegem Balsem te weten kon komen.  Ik besteedde hier veel tijd aan; Kees Boegem heeft op zijn website een vrij uitgebreid document waarin verschillende cases staan beschreven (inclusief fotomateriaal) over de behandeling van brandwonden met de door hem ontwikkelde ‘Boegem Balsem’. Hij legt vooral uit waarom het (bij iedereen bekende) koelen van brandwonden juist helemaal fout is.
Ik citeer:
‘Bij verbranding van de huid staan de zweetkliertjes open zodat de overtollige hitte het lichaam kan verlaten. Door de waterkoeling (ook het bacteriën bevattende lauwe water) worden de zweetkliertjes gesloten en blijft de hitte onnodig lang in het lichaam waardoor schade toeneemt in plaats van dat deze wordt beperkt.
Omdat de bevolking niet is gewaarschuwd tegen de bijwerkingen van de waterkoeling kunnen er ook slachtoffers overlijden omdat zij té lang zijn gekoeld. Onderkoeling is dan ook een doodsoorzaak bij slachtoffers van brandwonden.
Extra schade kan ook door de waterkoeling worden veroorzaakt omdat het de doorbloeding van de weefsels beperkt. Zuurstoftekort is daarvan het gevolg en daardoor sterven er nog meer cellen die zonder de waterkoeling geen schade oplopen. Bij ernstige verbrandingen komt er kalium vanuit de cellen in de circulatie.
Deze toename van kalium kan verlammingsverschijnselen veroorzaken met een hartstilstand als gevolg. Een teveel aan kalium in de circulatie kan afgevoerd worden door de zweetkliertjes, maar door het koelen van de patiënt kan het kalium het lichaam niet via de huid verlaten en mogelijk een fataal niveau in de circulatie bereiken.’
Een heel logisch verhaal, als je ‘t mij vraagt! Langzaam aan raakte ik onder de indruk van deze natuurlijke manier om brandwonden te behandelen. Op een gegeven moment heb ik contact opgenomen met Kees Boegem. Eerst stuurde ik een e-mail met ons verhaal, en vroeg daarin of hij advies kon geven over de eventuele verdere behandeling met zijn Balsem.
Wat denk je: een half uurtje later had ik al een berichtje van hem terug!  Diezelfde avond stuurde ik hem o.a. deze foto (hiernaast) van Ravi. Hij belde me daarna op en het was zijn mening dat Ravi óók met Boegem balsem behandeld zou kunnen worden.
Toch zijn daar nog weer enkele dagen overheen gegaan.. Ravi had inmiddels al een paar dagen hulpmiddelen en oefeningen als fysiotherapie omdat hij al zijn bewegingen vanuit zijn rug maakte. Hij kon bijvoorbeeld zijn nek helemaal niet bewegen, omdat de huid daar zo strak en pijnlijk was dat hij alleen maar als een robotje kon bewegen. Alle oefeningen leverden huilpartijen en scheldwoorden op.. De foto van 1 augustus, hier linksonder, getuigd van zijn kwellingen..!
Op de maandag was ik inmiddels helemaal overtuigd geraakt van de goede resultaten die te boeken zouden zijn door de behandeling van brandwonden met Boegem Balsem, want ik had tot dan toe ook bijna niets anders gedaan dan dit op het internet uitpluizen.
Dus toen de artsen om Ravi heen stonden en vertelden dat ze het opnieuw een week wilden afwachten heb ik gevraagd of er een mogelijkheid zou zijn om onder hun begeleiding met Boegem Balsem verder te gaan. Daar kon echter geen sprake van zijn en één van de artsen beloofde me persoonlijk aan m’n bed hierover nog verdere uitleg over te komen geven.
Diezelfde ochtend werd ik verlost van mijn operatie-wond-verband; maar ik heb daar enorm veel pijn aan moeten beleven; ik heb er zelfs morfine voor gekregen! Zelfs 2 met stevige voetoperaties en het baren van mijn zoon heb ik niet zulke pijnen ervaren; het was werkelijk gruwelijk..!
Ik kreeg ook te horen dat 1/3 gedeelte van de transplantatie niet was ‘aangeslagen’ (“Misschien omdat u zo ontzettend hard hebt lopen trekken aan het vastgekoekte wondverband, verpleegster??”) Deze ervaring gaf mij de definitieve overtuiging dat Ravi geen transplantatie zou moeten ondergaan.
In de middag kwam de arts samen met zijn arts in opleiding bij mijn bed, om uit de doeken te doen wat voor ’n waardeloos spul Kees Boegem op zijn naam had staan … Nee, ik moest vooral niet geloven in dit soort kwakzalverij! Later die middag werd ik opgehaald en wat bleek? Er was ongevraagd (!) een afspraak gemaakt voor mij met een psycholoog! Het was gelukkig een fijne vent, die mij mijn verhaal liet doen. Hij heeft daar vast wel uit geconcludeerd dat ik niet gek was, maar vooral moe van alles..!
De volgende dag besloot ik Kees Boegem te vragen of hij mij alsjeblieft aan het handje kon nemen om de stap gewoon te gaan zetten. Weg uit deze hel, op naar huis, we zouden het dan wel redden!
Op woensdagochtend 4 augustus belde ik  -op aanraden van Kees- mijn huisarts. Om te vragen of zij voor ons klaar zou staan als wij thuis moeilijkheden zouden ondervinden met betrekking tot onze zelfzorg; zij ging daarmee akkoord. Maar ze zei uitdrukkelijk dat ik er heel erg goed over moest nadenken ..  Nou dat had ik natuurlijk al gedaan!
Toen kwam de arts ons vertellen dat ik naar huis mocht ! Maar dan wel vrijdag terugkomen om het verband weer te wisselen. Ik vertelde daarop dat we naar huis zouden gaan, mèt Ravi, en dat we verder alleen nog een behandeling met Boegem Balsem wilden. Opnieuw kwam hij zeer intimiderend over toen hij zei dat we dan een groot risico liepen op infectie en dat we niet meer welkom waren in het Brandwondencentrum, omdat onze wens niet overeenkwam met hun behandelingsplan.
Toch zijn we toen onze spullen gaan pakken en na een telefoontje met Kees Boegem, zijn we van Rotterdam naar Hilversum (Kees Boegem’s woonplaats) gereden.
We kregen een warm welkom bij Kees, die ons verloste van de verbanden van het BrandWondenCentrum. Hij belegde ons opnieuw met verbanden, maar dit keer waren deze gevuld met een dikke laag Boegem Balsem.
Hij maakte nog deze foto van mijn been (zie foto rechts). Ik heb eerlijk gezegd weleens leuker op de foto gestaan …
De zijkant is, zoals je ziet, nog steeds een grote open wond en aan de andere kant van hetzelfde been zat nog het verband van de donorsite (schaafwond). Maar dit verband zou gelukkig uit zichzelf binnen een paar dagen nog los gaan laten.
We hebben een tas met 35 tubes balsem en wat verbanden en rekverbanden meegekregen van Kees, en niet onbelangrijk:  vanuit een heel warm hart; wat is dit een fijne, menselijke man!
We zijn naar huis gereden in Eindhoven en ik kan zeggen dat het been meteen al stukken prettiger aanvoelde. Ravi is in slaap gevallen achter in de auto, dus ook bij hem voelde het kennelijk goed. Maar die nacht was voor mij opnieuw een crime ..ik had zwaar ondertemperatuur én hartkloppingen.
Toen Kees de volgende ochtend al belde en ik hem vertelde waarom het niet zo goed met me ging kon hij me binnen no-time geruststellen en tips geven om mezelf te helpen.  Het was natuurlijk vooral de spanning en emotie die me parten speelde. Zijn advies om gewoon lekker op bed te blijven, wat bouillon te nemen en wat zoute koekjes, maakte dat ik me inderdaad ‘s middags alweer een stuk beter voelde..
Dagelijks twee keer de verbanden wisselen, wat totaal geen pijn deed. De Boegembalsem blijft absoluut nergens aan wonden plakken en zelfs Ravi wilde elke keer zelf zijn eigen verband eraf halen.
De loopkrukken heb ik meteen al aan mijn vriendin teruggeven, ik bewoog weer volkomen gewoon alsof er helemaal geen wond zat. Het was juist elke keer een verademing om de verbanden met Boegem Balsem op de wonden te leggen, het voelt heerlijk zacht en verkoelend..!
Dagelijks hadden Kees en ik telefonisch contact en bijna dagelijks maakte ik foto’s van Ravi’s wonden en mijn been en die stuurde ik dan per e-mail aan Kees, waardoor hij precies kon volgen hoe het genezingsproces verliep.
In de derde week dat we thuis waren besloot ik om het laatste weekend van de schoolvakantie nog te gebruiken om even het vakantiegevoel te ervaren.
Het is een heerlijk weekendje geworden waar we allemaal aan toe waren en Ravi is met goeie moed weer op school begonnen. Je ziet nu nog het kleurverschil in de huid, en ik heb geen idee hoe lang het duurt voordat ook dat helemaal verdwenen zal zijn, maar het belangrijkste is dat hij zonder lelijke littekens verder door het leven zal gaan!
Helaas kun je dat van mij niet zeggen. De transplantatie die ik heb gehad zou ik waarschijnlijk nooit hebben ondergaan als ik eerder van Boegem Balsem had gehoord ! De grote vraag blijft natuurlijk boven mijn verhaal uitsteken: Waarom doet de reguliere medische wereld nou toch zo moeilijk doen over zo’n prima product?
Zou het met centjes te maken hebben ?
De rekening die het BWC aan mijn zorgverzekeraar heeft gestuurd kwam voor Ravi en mij samen op een bedrag van ongeveer € 22.500,- Met alleen Boegem Balsem zouden wij samen naar schatting zo’n 100 tubes gebruikt hebben à € 11,50 per stuk en dan komen we dus op € 1150,-…. Nogal een verschil, nietwaar!
Met Boegem Balsem heb je bovendien geen pijnstilling nodig, geen transplantaties, geen langdurige opname en krijg je geen littekenweefsel als gevolg van transplantatie. Maar bovenal: je bent lekker thuis in je eigen vertrouwde omgeving om te herstellen!
Ik raad dan ook iedereen aan een tube Boegem Balsem in huis te halen. Want toch vrij vaak komt het voor dat men zich brandt aan de strijkbout, de oven, kokend water, aan  de frituurpan, het gourmetstel, de barbecue  enz. Dus NIET KOELEN, maar meteen de balsem smeren!
Overigens is deze balsem ook heel geschikt om de huid van mensen die chemo/bestraling hebben ondergaan, te behandelen. En als behandeling van jeuk als gevolg van gordelroos, psoriasis, eczeem. Maar Boegembalsem is ook een natuurlijke aftersun. Boegem balsem bestaat als algemeen huidproduct, uit vaseline, sesamolie en zonnebloemolie.
Voor meer informatie, heel uitgebreid, wil ik je verwijzen naar de website van Kees Boegem zelf: boegemgezondheidszorg.nl
De laatste foto’s die je hierboven ziet staan, heb ik genomen op 8 september jl.
Het was fijn om dit hele verhaal, met jullie te mogen delen!
Groet van Mariëlle
Het aantal jaren dat Nederlanders vrij zijn van ziekten neemt niet toe. Door medicijnen en geneeskunde worden we wel langer in leven gehouden met onze ziekten, maar gemiddeld blijven we tot onze 45ste jaar ziekte vrij, daarna gaat het snel bergafwaarts.
De NATUUR heeft ons in haar wijsheid echter ook voorzien van een mogelijkheid om het probleem van zuurstof tekort in de cellen op te lossen. Kanker heeft vele jaren nodig om zich te ontwikkelen. Ons lichaam is in staat met de JUISTE bouwstoffen het zuurstoftekort in de cel te herstellen. Met behulp van verzadigde hemoglobine (structuur voor het bloedtransport) moleculen waarvan een rode bloedcel er wel meer dan 200 miljoen heeft, zorgt je lichaam ervoor dat het zuurstofgehalte in je weefsels op het goede niveau blijft.
Het verzwegen verhaal over kanker, een lijvig boek van 544 pagina’s, maakt duidelijk dat professor Brian Peskin als een van de weinigen in staat is om de ongezouten waarheid helder en krachtig naar voren te brengen. Het boek is geschreven voor zowel de leek als de professional.